အေတြး

၂၀၀၇ စက္တင္ဘာ ေရႊ၀ါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ေပၚေပါက္ေတာ စာနယ္ဇင္းေတြ ထြက္ဖုိ႕ အခက္အခဲ ရွိလာခဲ႕တယ္။ ဒါ႕ေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕။ အပတ္စဥ္။ လစဥ္ထြက္ေနက် ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြ အထြက္ေနာက္က်ခဲ႕ရတယ္။ တလႏွစ္လ ေနာက္က်မွ ထြက္လာတဲ႕ မဂၢဇင္းဂ်ာနယ္ေတြ မွာလဲဖတ္စရာ ကဗ်ာ ေဆာင္းပါးခပ္ရွားရွားပဲ။ စာနယ္ဇင္း ဆရာတခ်ိဳ႕အဖမ္းခံရ။ တခ်ိဳ႕ တိမ္းေရွာင္ၾကရ ဆုိေတာ့နဂုိကထဲက ရသပုိင္းဆုိင္ရာခ်ိနဲ႕ ေနရွာတဲ႕ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြ ေရွာ႕ျဖစ္ကုန္တယ္ပဲ ဆုိပါေတာ့။ ဒီအထဲမွာ စုိင္း၀င္းျမင့္ရဲ႕ ကဗ်ာတပုဒ္ ႏွစ္သက္မိလုိ႕ ကူးထားလုိက္တယ္။ စုိင္း၀င္းျမင့္ကဗ်ာေတြကို အရင္ထဲကႀကိဳက္ပါတယ္။ မိသားစု။ သူစိမ္း။ တျခားေသာ။ တစ္ဖက္ကမ္းစသျဖင့္ ဆရာေမာင္သားႏုိးကေတာ ့“စုိင္း၀င္းျမင့္ဟာ ေခတ္ရဲ႕စကားလုံးေတြကုိ မလြတ္တမ္း သုံးစြဲတတ္တဲ႕ ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္”လုိ႕ေျပာပါတယ္။ ဆရာေအာင္ခင္ျမင့္ကေတာ “ေခတ္ကုိ တုိက္ရုိက္ေတြ႕ဆုံရင္ ဆုိင္ၿပီးဖြဲ႕ဆုိတဲ႕ လမ္းေပၚက ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္”လုိ႕ ဆုိၿပီး စုိင္း၀င္းျမင့္အေပၚ ေကာက္ခ်က္ခ်ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ ့စုိင္း၀င္းျမင့္ ကဗ်ာေတြကုိ ဘာသာစကားကဗ်ာေတြ လုိ႕ေျပာခ်င္ပါတယ္။သူ႕ကဗ်ာေတြဟာ လူထုထဲက စကားလုံးေတြနဲ႕ ရက္ရွယ္ထားတာ ေတြ႕ရတတ္ၿပီး ေခတ္ကုိ ထင္ဟပ္ထားလုိ႕ ျဖစ္တယ္။ ၂၀၀၇ခု ႏုိ၀င္ဘာလ ထုတ္မေဟသီ မဂၢဇင္းထဲက တႏွစ္ၾကာၿပီျဖစ္တဲ႕ကဗ်ာတပုဒ္ ျဖစ္ေပမဲ႕ ျပန္ဖတ္ ၾကည့္ေတာ့ ခံစားမႈအသစ္နဲ႕ ရင္ခုန္လာလုိ႕ မွ်ေ၀လုိက္ပါရေစ။